سیمای معشوق در شعر زنان

معشوق و ویژگی های آن در ادبیات همواره از جایگاهی والا برخوردار است. این ویژگی ها و به طور کلی سخن راندن از معشوق، خاص ادبیات مردانه بوده است و عرف و سنت حاکم بر محیط جامعه ی سنتی ما اجازه ی صحبت کردن پیرامون معشوق را به شاعران و نویسندگان زن نمی داده است ولی با وجود تمام این محدودیت ها، زنان شاعر با شکست هنجارهای جامعه سکوت خود را شکسته، قلم به دست گرفته و احساسات زنانه ی خود را در توصف معشوقان خویش بیان داشته اند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی ویژگی های اصلی معشوق در شعر زنان و مفاهیم مرتبط با آن، از اولین زنان شاعرتا زنان شاعر معاصر، می باشد که این هدف با بررسی دفتر های اشعار آنان، مجموعه ها و جنگ هایی که از منتخب اشعار زنان تهیه شده بود و همچنین نقد هایی که بر اشعار ایشان صورت پذیرفته، در حد وسع نگارنده بر آورده شده است. در راستای تحقق این امر اکثرقریب به اتفاق شاعران زن نیز شناسایی و به حتی المقدور اسمامی آنان به مخاطب معرفی شده است هرچند معرفی شاعران زن جزء اهداف این پژوهش نبوده است. این پژوهش در 13 فصل و یک نتیجه به ارائه ی ویژگی های اصلی معشوق و مفاهیم مرتبط با آن می پردازد که ابتدا در فصل نخست با عنوان مقدمه و کلیات به مواردی چون طرح مساله ی تحقیق، ضرورت و اهداف پژوهش، پیشینه ی تحقیقات انجام شده و روش پژوهش پرداخته شده و در فصل های بعد به ترتیب به بررسی عشق و مسائل مربوط به آن و نحوه ی تحول سیمای معشوق از گذرگاه سنت به مدرنیته و تیپ های مختلف معشوق که در شعر زنان با آنها مواجهیم، تبیین شاکله ها و ویژگی های ادبیات زنانه، بررسی تحولات شعر زن در سه دوره ی قبل از مشروطه، از مشروطه تا انقلاب 57 و از انقلاب 57 تا کنون، تبار و نژآد معشوق، ویژگی های عمومی، جسمانی و روحی معشوق، روابط عاشق و معشوق در شعر زنان ، وسایل ارتباطی بین آنها، تبیین شغل یا هنر معشوق، ارتباط رنگ با معشوق در شعر زنان، و در آخر نیز برای حسن ختام کار قطات عاشقانه ای از زنان شاعر آورده شده و در نتیجه گیری نیز نتایج حاصل از این پژوهش به صورت خلاصه و اجمالی ارائه شده است.